ห้องเรียนผู้กล้า

นอกเหนือจากทักษะที่โค้กได้เรียนรู้จากการเป็นครูผู้นำฯแล้วนั้น โค้กได้อีก 2 บทเรียนสำคัญจากการประสบการณ์ในโรงเรียน อย่างแรกคือโค้กได้เข้าใจว่าหลายๆครั้ง ระบบ โครงสร้างวัฒนธรรม และสังคม เช่น การมีเกรด มีเกณฑ์ตัดสิน มีนิยามว่าถูกคืออะไร ผิดคืออะไร เป็นการทำให้นักเรียนเกิดความกลัวที่จะริเริ่มลงมือทำ โค้กเล่าว่า “ความกลัวเป็นสิ่งที่ทำให้เราไม่ได้ทำ พอไม่ได้ทำก็ไม่เกิดการเรียนรู้ แล้วเด็กในห้องก็เป็นแบบนี้ เด็กไม่กล้าคิด ไม่กล้าเขียน ต้องรอครู” และโค้กก็ได้ค้นพบว่าไม่ใช่แค่ตัวนักเรียนเองที่มีความกลัว แต่ตัวเขาเองก็มีความกลัว เช่นกัน แต่การมาเข้าร่วมโครงการนี้ โค้กได้เรียนรู้ที่จะกล้าทดลองทำ จนก้าวข้ามความกลัวของตนเอง และโค้กได้เรียนรู้ว่าต้องกล้าที่จะเริ่ม เพราะหากไม่อย่างนั้นก็จะไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเลยในชีวิต

อีกบทเรียนสำคัญที่โค้กได้เรียนรู้จากการเป็นครูผู้นำฯคือการเปลี่ยนทัศนคติของตัวเองต่อปัญหาตรงหน้า โค้กอธิบายว่า “แต่ก่อนเรามองว่าทุกอย่างเป็นปัญหา แต่ตอนนี้ได้เรียนรู้ว่ามันเป็นปัญหาเพราะเราไม่เข้าใจ เพราะฉะนั้นหน้าที่ของเราคือหาข้อเท็จจริง เข้าใจที่มาที่ไป เช่นว่าเด็กที่โดดเรียนก็ต้องหาว่าเพราะอะไร ไปคุยกับพ่อแม่เค้าจนเข้าใจ ซึ่งพอเข้าใจ มันทำให้เรามองเค้าไม่เหมือนเดิม ไม่ได้มองเค้าเป็นปัญหา … เด็กไม่ได้เปลี่ยน แค่ความคิดที่เรามีต่อเค้ามันเปลี่ยน แล้วมันทำให้เราทำงานได้อย่างมีความสุขขึ้น” 

ความสุขของการเป็นครูนั้น มักจะมาจากเรื่องเล็กน้อย ซึ่งโค้กก็เป็นครูอีกคนหนึ่งที่ความสุขกับหลายๆเรื่องเล็กน้อยของนักเรียนของเขา โค้กเล่าว่าเขาพยายามปลูกฝังตลอดมาว่า ห้องเรียนคือพื้นที่ให้ฝึกฝน ให้ลองผิดลองถูก “ผมเปิดพื้นที่ให้เค้าเห็นว่ามันมีความคิดแบบนี้ได้ ทำแบบนี้ได้ ผมพยายามทำให้เด็กไม่กลัว ทำให้เค้าเห็นว่าตอบผิดได้ ทำให้เห็นว่าคนตอบผิดมีคุณค่ายังไง คนตอบถูกมีคุณค่ายังไง เราไม่ได้มองว่ามันผิดหรือถูก เรามองมันเป็นความคิดเห็น” ซึ่งเด็กๆของเขาก็ได้ซึมซับแนวคิดนี้จนมีพัฒนาการอย่างชัดเจน หนึ่งในนักเรียนของเขา ผู้ซึ่งเริ่มต้นด้วยความกลัว กลับกลายเป็นเด็กที่กล้ายกมือตอบ กล้าเดินออกมาเขียนกระดานหน้าห้อง “ก็ทำไปซิ ก็แค่ลงมือทำ ได้ไม่ได้ก็อีกเรื่องนึง” โค้กบังเอิญได้ยินนักเรียนของเขาคุยกับเพื่อน ซึ่งแม้จะเป็นเพียงประโยคธรรมดา แต่โค้กกลับจำได้ขึ้นใจ เพราะมันแสดงออกนึกทัศนคติของนักเรียนที่ได้เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน